‘Ma’am, ma’am, passport. Quick, passport! Country? Destination? Do you have satellite phone? Satellite phone! No? Ok, go go go.’
Drukdoenerij aan het police checkpoint van Kargil, grens met Pakistan.
Militairen, inclusief snor en pilotenbril, veel te serieuze blik of glimlach, zwaaiend hand, het andere al dan niet met wapen, in stad of platteland of tout court om elke hoek op de Leh-Srinagar Highway.
Dupatta’s (lange sjaals) maken plaats voor burkha’s, bordeaux-rode gewaden voor shalwar kameez (witte lange hemden met dito broek). Mannen lopen hand in hand. Op daken staan kinderen te vliegeren. Tibetaanse invloeden vervagen, Pakistaanse duiken op. Hindi wordt Urdu. Ladakhi huizen worden Kashmiris. Stupa’s, minaretten.
Woestijn wordt groener. Droge lucht verdwijnt. Valleien krijgen brede, wilde rivieren. Constante felle tegenwind is aanwezig. Abrikozenbomen duiken op en ook appelbomen en wat verder notelaars.
Maar ook vluchtelingenkampen.
Grote families uit Jammu die samen met kuddes geiten en wat paarden hun heil zoeken in noord-Kashmir en bedelen om een pen, biscuit, food of wat roepies van een voorbijrijdende fietser. Families die soms ook gastvrij zijn, chai aanbieden, chapati klaarmaken.
Kinderen vragen naar picture en willen pen, biscuit, food of roepies in ruil. Niet altijd, vaak.
Mannen vragen ‘Single?’ ‘One person?’ ‘Alone?’ en bieden graag een rit aan in hun truck, op hun moto of in m’n tent.
‘Nice cycle!’, ‘I cycle?’ en voor ik het besef heb ik m’n fiets (met tassen) gegeven aan een BRO-arbeider en is hij de hoek om en komt niet onmiddellijk terug -slik-, bye bye fietsje. Of toch niet?
Leh-Srinagar Highway is ook aankomen in Srinagar. Zuid-oost Azië voelen dankzij het Nagin- en Dalmeer en de vele woonboten die tussen de waterlelies dobberen.
Is moskeeën bezoeken en fietsen langs het water. Srinagar is ook het einde van m’n tripje, of toch bijna.
To be continued…
trien trapt 