1 april 2016.
Het startschot wordt gegeven -pang, pang-.
Terwijl menig zichzelf respecterend coureur zich voorbereidt op zijn Ronde van Vlaanderen, rijd ik die van mij. 2 april trap ik Luik Bastenaken Luxemburg en 3 april fiets ik door de Himalaya. Althans, dat laatste in gedachten.

Twee jaar on the road van Gent naar Taiwan.
Één tent, één fiets, twee ingesmeerde kuiten, drie onderbroeken, vier liter water, vijf gevulde fietstassen, zes tranen (in geval van nood) en honderden onvergetelijke beelden worden mijn compagnie. Twee jaar lang. Of kort. Van adem, dat zeker.

Ronde Van Vlaanderen, Amstel Gold Race, Luik Bastenaken Luik en Cannibale worden ditmaal geruild voor een rondje Făgăraș, Karpaten, Pamir, Karakoram, Himalaya en andere kuitenbijters waar Ardennen en Alpen groen van worden. Van jaloezie. En ook van dat ‘beetje’ regen.

30.000 kilometer cultuur, natuur en dat op elk uur. Of toch bijna.
30.000 kilometer trappen, stampen, lachen, vliegen, vloeken. Het mag, want God ziet me niet, Allah is in the house. Duizenden kilometers door moslimlanden, als vrouw op de fiets, gehuld in stof die elk stukje vlees of vrouwelijke vorm bedekt.
30.000 kilometer om 30.000 euro in te zamelen voor WWF en UNICEF België.
‘Trien trapt’ is geboren.

‘Hallo met Museeuw.’
Twee uur in de namiddag, druilerig weer.
‘Dag Mijnheer Museeuw, stoor ik u?’
‘Ik zit op de fiets, maar zeg gerust.’
‘Ik ben Trien en ga fietsen, van Gent naar Taiwan.’
‘Taiwan? Ik fiets naar Brugge.’ Een lachje.

Menig telefoon- en mailverkeer later krijg ik te horen dat de enige, echte Leeuw van Vlaanderen mijn Trien trapt-project wil steunen. Niet zomaar steunen: hij schenkt een heus fietsarrangement aan de veiling die de ganse maand februari plaatsvindt op 2dehands.be/winkel/trientrapt.

Cancellara, Jolien D’Hoore, Nys, Kenny Belaey, Tom Waes, Jan Hautekiet, Lieven Van Gils, Wouter Deprez, Herman Brusselmans, Han Solo, Isolde Lasoen, Het Zesde Metaal, Sofie Dumont, Wim Opbrouck, Jimmy Kets, …

Een aantal van de vele namen die me spontaan een glimlach bezorgen. Zo een waarvan je vermoedt dat er elastiekjes aan te pas komen. Een glimlach van puur contentement door de vele positieve reacties, door het engagement van zoveel BV’s.

Een aantal van de vele namen die mijn fiets met stoflaag bedekken, die kuit- en dijspieren afkickverschijnselen bezorgen en mijn weegschaal doen ontploffen.
Trien trapt niet meer.
Mijn aandikken zorgt ervoor dat ook mijn spaarvarken voor WWF en UNICEF België zich solidair opstelt.
Trien trapt bergop.
Dit dankzij de vele duwtjes in de rug van zoveel bekende en minder bekende Vlamingen. En van al diegenen die mijn vorige acties steunden.
Trien trapt lacht en bloost en zegt: ‘Merci!’.