Er is er eentje jarig

10 comments
Bulgaria, Nederlands, Turkey

‘De meiden komen!’ echode het na mijn vertrek in Boekarest dagelijks vrolijk door mijn hoofd. Net als Praag, Krakau, Oekraïne en Roemenië, was de komst van mijn allerbeste jeugdvriendinnetjes een hoogtepunt in het eerste deel van mijn reis. 27 juni om 10 na 1 ’s nachts zou hun vliegtuig landen in Istanbul.

Maar eerst moest ik nog een sprint trekken door ‘transitland’ Bulgarije. Snel langs de kust fietsen om nog sneller in Istanbul te zijn. Dat snel had ik verkeerd ingeschat. Niet alle kustlijnen zijn even vlak als de Belgische.
Ik waan me in Frankrijk en zie wijngaarden, zonnebloem- en lavendelvelden à volonté. Deux chevaux’s en Jeanne d’Arc’s zijn vervangen door Lada’s en communistische standbeelden. Ik wen terug aan bewegwijzering in Cyrillisch schrift.
Na vier dagen fulltime trappen met veel dode dieren langs de weg en springlevende vliegen rond mijn tent bereikte ik de grens met Turkije.

Gelukzaligheid troef! Onmiddellijk voelde je de grootsheid van het land, van haar bergen en haar tegenwind. Alsook de uitgesproken gastvrijheid van de Ottomanen, zoals sommigen zichzelf graag voorstellen.
Overal krijg je çay (thee) aangeboden. Zelfs in het tankstation, mijn herlaadplaats voor elektriciteit en energie. Wil je een aankoop fruit of groenten betalen, wordt dat vaak geweigerd en vervolgd door ‘hoş geldiniz’ (welkom). Je vindt in elk dorp, stad of on the road waterfonteintjes. De ideale stop om water te tanken, je kleding of jezelf te wassen.
De Turkse vlag is alomtegenwoordig, het werk van Atatürk, de oprichter van de seculiere republiek Turkije.
Je ziet mannen in kafé’s thee drinken of tavla (backgammon) spelen. Je hoort tot vijfmaal daags vanuit de minaret de oproep tot gebed en ‘güle güle’ (tot ziens) uit de mond van menig voorbijganger. Er wordt geclaxonneerd en gezwaaid wanneer je fietsend passeert.
Katten verschijnen in het straatbeeld en grote honden ook.
Mijn eerste indruk? Onvergetelijk en verlangend naar meer Türkiye!

Istanbul naderde, zo ook de meiden.
Ik ging ze oppikken op de vlieghaven. Vertraging … ocharme, de schatten, reeds 17 uur onderweg en eens boven Istanbul mochten ze niet landen. In plaats daarvan draaiden ze nog een paar uur rondjes boven mijn hoofd. Om 3 uur ‘s nachts verlaatten we, na blij-weerzien-knuffels en kussen en masse, het vliegveld richting gezellig appartement gelegen in de bruisende Cihangirwijk.

Vijf dagen kon ik ten volle genieten van ‘mijn’ meiden. Gezien de politieke situatie in Turkije hadden hun wederhelften gevraagd voorzichtig te zijn en niet teveel publieke plaatsen op te zoeken of metro’s te nemen.
Er werd gestapt, gelachen, gedronken en volop bijgekletst. Er werd ook gevaren. De boot leek ons een veilige optie. Vanop de Bosporus kregen we een mooi beeld van alle pracht en praal die Istanbul te bieden heeft. Gigantische moskeeën en nog grotere paleizen waar rijke studenten of kersverse gehuwde koppels hun gading vinden om te feesten.
Gevaren ook naar het kleine Heybeliada, dat samen met 8 andere Prinseneilanden gelegen is voor de kust van Istanbul, in de Zee van Marmara.

Er werd ook gefeest want er was er eentje jarig. Ik mocht kaarsjes uitblazen op 28 juni, om middernacht. Kaarsjes op een taart geschonken door de sympathieke ober van Kybele Café, omdat de meiden ingefluisterd hadden dat ik verjaarde.
Kaarsjes uitblazen op de avond van de aanslag in de vlieghaven van Istanbul. Een aanslag met alweer onnodige slachtoffers. Had ik de kaarsjes niet beter laten branden?

Er werd afscheid genomen en gehoopt dat de meiden veilig zouden landen op Belgische bodem.
Er werd gemist. Na vijf dagen intens met zijn vier, was ik plots terug alleen.
Hoog tijd dus om op de fiets te springen, Europa te verlaten en de leegte te vullen met nieuwe ontmoetingen, landschappen, kampplekjes en het heerlijk onbekende in een ander continent. Asia, here I come!

Noot: In Turkije ontmoet ik de meest gastvrije mensen. Teveel om van iedereen een foto te nemen. Soms is het ook niet gepast, is er geen tijd voor of zou het de gemoedelijke sfeer verstoren. Ik probeer toch een aantal mensen een plaatsje te bezorgen op mijn friends-of-the-road-pagina. Deze vind je hier.

10 thoughts on “Er is er eentje jarig”

  1. Erwin says:

    Het blijft leuk om je schrijfsels te lezen en je foto’s te zien. En de goesting om zelf terug de fiets te laden wordt er niet kleiner door.

    Liked by 1 person

  2. debby says:

    i love you bomloos da’s nog meer dan van gent naar taiwan, stiekem hoop ik volgend jaar ook jou verjaardag samen te kunnen vieren xx

    Liked by 1 person

  3. wawaaawwwaaww, heb snel je blogje nog gelezen in bed en je fotootjes op de mobiel gezien, wat nt zo goed gaat, mr amai het zag er weer spetterend uit, en die dieren zeg! en die slang die leefde nog en ging je zo dichtbij? of gezoomd? 🙂 x jaloerss en moooiiii daar! x

    Liked by 1 person

    • Joepieieie, een Inapinareactie, jolijt! Die slang, daar ging ik zo dichtbij. Met die lens kan ik niet zoomen. Was uiteraard wel op mijn hoede. Turkije… Prachtig! xx

      Like

  4. Lieve says:

    mooi, en die friends of the road reeks: mooie portretten!! D verhalen heb k nog niet allemaal gelezen, Die spaar k een beetje voor telkens een paar; zo geniet k telkens weer en kan k er op terugvallen als mn geloof int mooie even weg is.
    Merciii onbekende mensn om Trien te helpen! ❤️
    xx

    Liked by 1 person

Leave a comment