L’union fait la force

6 comments
Nederlands, Turkey

Mag ik u voorstellen: Massis de mier, John voor de vrienden, de Popeye in mierenland. Een groot exemplaar met stevig zwarte kop en dito lijf. Nu ja, groot is relatief.

Tijdens mijn dagelijkse picknick vind ik het heerlijk om deze kleine, grote vriend in de gaten te houden. Hij houdt me altijd gezelschap, weer of geen weer. En hij niet alleen. Ook familie en vrienden zijn present.
Ik sta wat van mijn brood en kaas af en observeer hoe snel er actie is op terrein. Een leuke verstrooiing. Geen touw nodig om die grote brok tot in hun nest te krijgen. Nee hoor John roept zijn maten op en -huppa- de broodwinkel is verdwenen vooraleer mijn volgende hap is weggewerkt. Respect!

Zijn maten zijn er in velerlei formaten. Mini, maxi en alles daar tussenin. Sommige maxi’s dragen hun grote lijf op hoge achterpoten, stelten als het ware. Er zijn ook rode en vliegende, zelfs klapperende reuzemieren, eveneens rood, aangepast aan de omgeving (in Nemrut gespot).

John is onvermoeibaar, ook ‘s avonds wil hij graag weten waar ik uithang, zoekt mijn tent op en houdt me steevast gezelschap. Hij heeft niet veel slaap nodig en blijft zodoende in de weer. Op een nacht eiste hij mijn aandacht op door me te kriebelen in neus en oren. Ik begreep niet hoe hij in mijn tent kwam. Mijn deur had ik dichtgeritst. ‘Trouwens John, dit is MIJN huis en ditmaal heb ik je NIET uitgenodigd.’
‘John, laat me slapen’, ‘Jo-o-ohn, echt ik meen het, dit is niet meer fijn, ik wil slapen’, ‘Morgen veel klimmen, ik moet fris zijn’.
Mijn smeekbede hielp niet.

Na een drietal uur slaap maakte ik werk van mijn dag, niet op Johns -sneller dan zijn schaduw- tempo, maar in slakkengang. Ik kleedde me aan, stak mijn slaapzak weg en rolde mijn matje op. Plots begreep ik zijn onverwachte visite.
Een geperforeerd grondzeil was het antwoord. ‘Help!’ ‘John, dit is geen lachertje, zijn brood en kaas niet voldoende? ‘Is jouw liefde voor mij dan zo groot?’
Zucht en nog één.
En ja… lang, lang, lang leve ducttape!

Good morning John, did you sleep well? #Turkey

I didn’t… #Turkey

Long live duct tape #Turkey


En ook lang leve Avventura, die me een goede service bood door het helpen zoeken naar een geschikte oplossing.

6 thoughts on “L’union fait la force”

  1. lieve says:

    hoooo, die mieren… ik wist niet dat die tent aten, allez seg
    haha, ik heb toch wat moeten lachen met je verhaal; goed geschreven, ik waande me ineens in de film ants 🙂 🙂
    heb je nu terug een nieuwe gaatjesvrije tent? als ik t goed begrijp wel é, oeftie.xx

    Like

    • Tja, dat wist ik ook niet. Nu dus wel. Mijn nieuwe -totnogtoe- gaatjesvrije tent is ergens naar hier aan het vliegen, een dezer te testen. Joepie, kijk er naar uit want ondertussen hier al veel regen, vocht en sneeuw gezien. Maar gelukkig ook een zonnetje. Liefs, Trien xxx

      Like

  2. Anonymous says:

    Hey Trien, Ik volg nu al een poosje geboeid je verhalen. Je schrijft heel leuk, de foto’s zijn schitterend, de lay-out eveneens. Deze anekdote over mieren vond ik wel grappig, en héél herkenbaar. We hebben ooit hetzelfde voorgehad, ergens in Zambia. Tentje opgezet in het donker, bovenop een mierennest. Dat was meteen het einde van ons trouwe slakkenhuis…
    Duim voor je ondernemingen, hoedje af, respect!
    veel liefs,
    Bart en Kaatje

    Liked by 1 person

    • Hoi Bart en Kaatje, leuk dat jullie me volgen, dank jullie wel, ook voor de vele complimentjes -bloos, bloos-
      Help! Jullie tent op een mierennest planten, brrrr. Dat was bij mij gelukkig niet het geval, gewoon agressieve beestjes met grote honger in bepaalde regio’s 😉 Veel liefs, Trien x

      Like

Leave a comment