‘Waar is jouw lach gebleven Trien?’
Na drie dagen Iran, mijn beloofde land, drong het plots tot me door. Sedert de grensovergang in Noorduz lachte ik niet of nauwelijks.

Waar ik gewoonlijk naar iedereen vrolijk zwaai, luidkeels de plaatselijke ‘hallo’ roep en toelach, bleef het nu stil. Uit mijn mond, in mijn hart.

Welcome in Iran. The country that surprised me already in the first kilometres with stunning scenery. Although I rode into the wrong direction Aras Valley was a nice consolation prize #Iran

Aras Valley #Iran

Waking up in snow, pedalling in snow #Iran

#Tabriz #Iran

#Tabriz #Iran

Iran, mijn veelbelovende land. Het land van ongeëvenaarde gastvrijheid, overweldigende natuur, eeuwenoude cultuur. Van majestueuze moskeeën en een overvloed aan fruit, noten en niet te versmaden dadels, dat land was niet wat ik ervan verwacht had.

#Iran

December is cocooning month. Days are short and outside it’s freezing cold. So after watching the most lovely sunset, your tent is the most appropriate place in between 6 pm and 8 am. Goodnight #Iran

Sedert september laatstleden was er een fatwa afgekondigd die vertelde dat fietsen voor vrouwen verboden is. Was dat het? Werd ik daarom genegeerd of afkeurend bekeken? Dat was toch voor locals bedoeld, niet voor toeristen…

Crossing another salt lake. This time not by pushing my bike and carrying my luggage for kilometres and hours, but by rolling over a fairly busy asphalt road. Despite the traffic, the views were great #LakeUrmia #Iran

Lake Urmia #Iran

Iran is too big to cycle all the way with my tourist visa, even when extended. So I took a 19 hour bus from Urmia to Isfahan. I was hosted by the most friendly Mohammad of Iran, whom I met in Georgia. He and his friend Bahram became my personal guides and party friends in this beautiful city. They showed me also this Naghsh-e Jahan Square, one of the largest city squares in the world #Iran

Isfahan #Iran

Of was ik het? Wist ik me geen houding te geven en fietste ik verkrampt over de wegen?

Ik voelde me gevangen, geïsoleerd, zowel door hijab en kleed als door mijn onkunde van het Farsi. Niet alleen het alfabet is anders, de cijfers ook. Niemand op mijn weg sprak Engels maar dat mocht eigenlijk geen probleem zijn.

Ik voelde me helemaal niet welkom. Alhoewel de politie me op dag één het tegenovergestelde beweerde. Tot acht maal toe moest ik stoppen en mijn paspoort tonen, gevolgd door de woorden ‘Welcome in Iran’.

Isfahan #Iran

In Isfahan you have 5 beautiful old bridges from the Safavid period and therefore. Unfortunately the river dried up. But the good thing is, it became a meeting point for locals. Musicians are gathering to sing or play, youngsters are making small fires or are just hanging around. It feels always good to see cyclists in a country #Iran

Isfahan #Iran

Isfahan #Iran

When leaving the city to start some desert adventure I stopped at a bike repair shop. Immediately this cute kid cycled towards me, checked my bike and showed his. He was incredibly proud when I offered him a WWF-tattoo. #Isfahan #Iran

Zeven dagen later, eindelijk…

Ik lachte dankzij de leuke ontmoeting met mijn couchsurfhost Nassim in Urmia. Ik kon communiceren, jolijt! Ze vertelde me hoe erg ze de hijab haat (jij ook?) en hoe verschrikkelijk ze het vindt dat de vrouw in Iran zo onderdrukt wordt (zeer zeker). Ze vertelde over haar daaruit voortvloeiende twee jaar durende depressie en de hoop op emigratie (fingers crossed).

The nice thing about cycling off the beaten track is you bump into villages were bath, bed and watering can are just there waiting for you. Strange though, I did use deodorant in the morning #Iran

A sweet farmer surprised by seeing me in his abandoned village. Showed me his livestock and invited me for tea and biscuit. Memorable encounters for sure #Iran

#Iran

#Iran

A man that (unfortunately) doesn’t need any introduction, omnipresent, even in the smallest villages #Khomeini #Iran

Ik lachte dankzij het weerzien met Mohammad en Bahram in Isfahan en de leuke dagen dat ik er met hen spendeerde. Van een ‘underground’ verjaardagsfeestje, bezoek aan de familie, falafel on the road tot het bezichtigen van heel wat cultureel erfgoed. Iraanse schoonheid en gastvrijheid troef!

#Iran

Pir-e Sabz, also called Chak-Chak, is situated in Yazd region. It’s located in a shallow cave on the side of a barren mountain. The pir is the most sacred of the mountain shrines of Zoroastrianism #Iran

View into the valley #ChakChak #Iran

Although you have the most wonderful, fairylike cities in Iran, I prefer the countryside. Trying to communicate with locals, helping a bit on the field or just sitting there and enjoying the landscape or life around. Here in lovely, crumbling mud-brick, desert village Kharanaq, said to be more than 1000 years old, where farmers grow yellow carrots #Iran

Ik lachte door kleine ontmoetingen onderweg, nu eens een eenzame lieve boer, dan weer een enthousiast jong kereltje op de fiets of een man die me uitnodigde voor een warme thee toen ik door de sneeuw fietste.

I didn’t feel the warmth of my family this Christmas but instead my small campfire did a good job. There was plenty of space for all of you, but nobody showed up #Iran

December 28th, the Day of the Innocent Children. I entered a boys school in Meybod. I checked if I could take a picture. By seeing the camera the boys became instantly wild. They started shouting, screaming, pulling and pushing just to be on the first row. Hilarious! Here already a bit tempered because while the school bell rang the director appeared and stopped this funny (picture) play time. Only a few diehards neglected him #Iran

Ik lachte minder bij de vele asfaltwegen, het drukke verkeer, de voorbijrazende vrachtwagens, de gigantische afstanden en mijn eindeloze zoektocht naar onverhard terrein. Zelfs Google Earth kon me vaak niet helpen.

Ik lachte minder bij de ontelbare auto’s langs de weg die me dagelijks opwachtten of volgden. Om te vragen waar ik vandaan kom en naar waar ik rijd. Zelfs al was dit goed bedoeld.

You can follow maps, main roads, side roads, tourist guides… or you can follow your nose, eyes, heart or just some truck trails in the sand not knowing where they’re leading to. Hoping they’ll bring you to a nice destination in the good direction. And they did… suddenly I saw this. ‘Badgirs’ foreshadowing a big ghost village. Badgirs are windtowers or wind catchers, let’s say, the current aircon. Ancient systems designed to catch even the lightest breeze and direct it to the rooms below. Ingenious! #Iran

#Iran

#Iran

Ik lachte niet door achtervolgingen van kerels op brommers, die naast je komen rijden en handtastelijk worden. Rechtsomkeer maken en opnieuw hetzelfde doen, dit tot drie maal toe.

Ik lachte niet door vragen of je samen op de foto kan en er plots een vreemde hand aan je borst zit.

saw this little kid in one of those beautiful alleys of Yazd. He was pushing, with his tongue out of his mouth and each meter stopping to catch his breath, an excessive loaded wheelbarrow. Worth a picture I thought but meanwhile realising offering some help would be more appreciated. He didn’t understand the situation but found it just great and funny. With a big smile he was leading me towards his house. The last tiny stretch down I left him. Here smiling me goodbye #Iran

Time to change the word ‘tea’ into ‘chai’ #Iran

View from the rooftop terrace of the hostel #Yazd #Iran

Ik lachte nog veel minder toen ik gevolgd werd door een stevige kerel op een brommer. Hij me van mijn fiets trok, in een zandput naast de weg probeerde te duwen en me trachtte te verkrachten en wurgen.

Nee. Ik weende, ik was op, leeg, uitgeput en voelde me gigantisch onbegrepen. Want ja, ‘in elk land heb je toch slechte mensen’ klonk het. ‘Euh jawel, maar drie voorvallen in vier fietsdagen tijd, sorry, dat heb ik nog nooit meegemaakt.’ En ook ‘Iran heeft goede mensen, dat kan niet, je liegt, hoe durf je!’ en ‘Hé, wees blij, je leeft toch, bekijk het positief!’.

Jawel, uiteraard, dat probeerde ik. Ik was super dankbaar dat ik kon ontsnappen. Dat ik, toen ik aan mijn enkels door het zand gesleept werd, een voet kon losmaken en in die kerel zijn ballen, borst en kin kon schoppen en wegrennen.

A sweet farmer, again… Living in the most beautiful, neglected old fortress. He whispered to me, probably thinking that like that, I could understand his Farsi better #Iran

Branches becoming a coat rack #Iran

Maar het was genoeg geweest. Ik durfde de straat niet meer op, het geringste brommergeluid bezorgde me kippenvel en een sneller kloppend hart. Ik keek constant om en checkte of ik niet gevolgd werd. Paranoïa troef!

Stripes and two wheels, I like #Iran

Face this #Iran

Uren heb ik in het politiekantoor gesleten.

Uren heb ik met mijn zus Griet aan de lijn gehangen. Wat had ik zonder haar gedaan? Een ‘dank je wel lieve zus’ dekt niet hoe dankbaar ik hiervoor ben!

Uren heb ik ook op de Facebookpagina van ‘Bicycle travelling women’ gespendeerd. Gelezen dat ik, als solo fietsende vrouw in Iran, helemaal niet de enige was met negatieve ervaringen.

Urenlang probeerde ik goede herinneringen aan het land op te roepen maar mijn negatieve, te kort op elkaar volgende, primeerden jammer genoeg.

Persepolis was the ceremonial capital of the Achaemenid Empire (ca. 550–330 BC), worth a stop I thought #Iran

Persepolis #Iran

The most wonderful man of Iran lives in Marvdasht (near Persepolis) and is married with a sweet Greek lady. I wanted to camp next to Persepolis, he came towards me, big smile on his warm face included. Asking if I didn’t want to camp in the garden of the hotel he was working in. First I said ‘no thank you’, but after a while, feeling insecure after what happened the last days, I said yes. I pitched my tent in the garden of that fancy hotel. The man asked if I wanted to take a shower and have some food (all for free). Again, I said ‘no thank you’. Half an hour later, the manager was there. I couldn’t stay there, it wasn’t allowed for security reasons. So the sweet man asked the gardener to bring me to his house where his wife took care of me, offered me tea, a shower and a bed to sleep in. The warmest encounter I had in Iran was definitely in Marvdasht. Especially after two ‘cold’ days. What I didn’t know was that after this beautiful encounter I had the worst one a couple of hours later #Iran

50 tinten blauw

Niet enkel in al die oogverblindende moskeeën die Iran te bieden heeft, maar ook op mijn huid. Blauwe plekken werden paars, groen, geel. Gele plekken verdwenen.
Ook ik verdween, sterk vervroegd, uit Iran, mijn veelbeloofde land.
Naar Oman. Naar een nieuw land, een nieuw ‘klimaat’ met nieuwe mensen. En naar nog iets nieuw. Maar dat hou ik voor een volgende keer.

My last try to have a good souvenir of Iran was by going to Qeshm island. Unfortunately also this attempt turned out into a big escape towards Oman #StarsValley #Iran

We zijn ondertussen 2 maanden verder. Ik voel me goed, Oman doet me goed. Correctie: Oman doet me super!
___
Het ligt niet aan zijn mensen, maar aan het systeem, aan het zo verwrongen systeem dat sommige mannen maakt zoals ze niet horen te zijn… Bij deze wil ik alle solo fietsende vrouwen met Iranplannen verwittigen. Een verwittigd man is er twee waard, een vrouw drie. Ja toch?