‘Mijn’ hoogte is rond 4000 meter. En alles daarboven.*
Daar waar je de boomgrens gepasseerd bent. Waar het landschap ruw, kaal en overweldigend is.
Daar waar je op een verloren gelopen jak botst en zelfs een mug niet enkel bloed maar ook zuurstof zoekt.
Daar waar regen omgetoverd wordt tot sneeuw. En gletsjers onder je voeten de zandwegen van de lowlands zijn.
Daar waar je hart sneller slaat, niet enkel door het aanschouwen van al dat moois maar door het gebrek aan zuurstof in de lucht.

Nepal, het land der reuzen der Aarde met Mount Everest als heer en meester. Zijn 8.848 meter doet zijn voetvolk in het niets verdwijnen. Die kleintjes daar in het Zuiden, daar waar neushoorns leven in plaats van jaks en waar tijgers vertoeven in plaats van sneeuwluipaarden. Die daar, die had ik achter me gelaten om naar het land van de reuzen te gaan en er op te kijken naar koningen en koninginnen en naar de enige echte keizer, Everest genaamd. Vooraanstaanden die ik wou zien, voelen, opsnuiven; kortweg, me mee omringen. Ik wou naar het land gaan met die magische benaming H I M A L A Y A.

Mijn fiets ruilde ik 18 dagen voor een rugzak. Een rugzak vol goesting, dikke wanten en een wollen onderbroek. Een wandeling naar Everest basecamp (5.364 m) was een droom van jaren. Last minute breidde ik er nog drie bergpassen en een top aan: Kongma La pas (5.535 m), Cho La pas (5.420 m), Gokyo Ri pas (4.766 m) en Kala Pattar (5.550 m).

Het was er ongezien prachtig! Een aaneenrijging van woest en ongerept natuurgeweld. Een streling voor het oog, een uitdaging voor het hart.
Hart en conditie zaten goed, alleen de gids paste iets minder in het plaatje. Hij was de vlek op dat prachtig schilderij, de doorn in het oog. Ik probeerde een roze bril maar zijn soms erg pijnlijke opmerkingen of eigenzinnig gedrag vertroebelden mijn gezichtsveld.

Gelukkig botste ik er op de Britse Aimée, een energieke, vrolijke meid die mijn gedachten leidde van een koele, humeurige gids naar de warmte van een lach of spontaan gegeven knuffel. Sommige dagen wandelden we samen, de meeste niet.

Er stak een nooit eerder gevoelde hoofdpijn de kop op. Hamers werden meester van de bovenkamer en klopten met alle geweld een pauze in de trektocht. Pijn belemmerde me mijn hoofd te draaien of normaal te functioneren. Als een gehoorzame leerling zocht ik mijn bed op. Aimée en haar gids trokken verder.

Na twee dagen werkte de timmerman in me op een lager pitje. Ik kon de tocht hervatten, had nog één pas te gaan. Ik stapte trager dan voorheen en laste meer pauzes in. Mijn voetstappen kraakten in de verse sneeuw, de pas kwam dichter. Het was er koud. Het was er ijzig koud. Zonder blozen veranderde een scherpe wind -19°C in een toch wel erg frisse -29°C. Ik begaf me een laatste maal op grote hoogte. De volgende dagen stonden, tot grote vreugde van mijn hoofd, in het teken van afdalen.

‘Mijn’ hoogte is rond 4000 meter. En alles daarboven.
Het is die hoogte die me aantrekt met de kracht van een magneet.
Het is die hoogte die me van mijn sokken blaast en zindert in mijn ganse lijf.
Het is die hoogte die mijn bloed sneller doet stromen en uitroept dat ze het reuze vindt.

* ‘Iedereen heeft ‘zijn’ hoogte’ is geïnspireerd op het mooie boek ‘De acht bergen’ van Paolo Cognetti.

Meer foto’s en verhalen op Instagram. Je hebt geen account nodig om deze te bekijken.