[blogpost voor Grinta! magazine voor de actieve fietser]


‘Allé Dirk, help dat meisje met haar bergbottinen eens.’
Het was zondag 3 april.
Met mijn fiets op weg naar Taïwan en het spoor al bijster op de grens met Vlaanderen en Wallonië.
Het was in de eerste voorjaarszon, op een terras, onder de kerktoren, waar Dirk en zijn ploegmaten zaten te genieten van hun wekelijks après-vélo gerstenat.
‘Help dat meisje met haar bergbottinen eens.’ echode het in mijn hoofd. Moest ik blij zijn dat Dirks ploegmaat me niet naar leeftijd schatte of eerder geaffronteerd alsof ik voor het eerst op de fiets zat en niet wist welk schoeisel daarbij hoorde…
Dirk hielp me verder op weg. Ik bedankte vriendelijk en wenste de fietsmakkers een fijne zondag… Daar, onder-de-kerktoren.
Dat laatste fantaseerde ik er in gedachten bij.

Dat meisje heeft ondertussen 3.000 kilometer op haar teller staan. 3.000 van de 30.000. Geen aantal om een plaatsje in het Guinness Book of Records te scoren. En met haar snelheden zal ze op Strava geen Queen of the Mountain worden.
Dat hoeft ook niet. Daarvoor draaien die wielen niet. Er wordt op de trappers gestaan om te ontdekken, genieten, beleven, ontmoeten en om 30.000 euro in te zamelen voor twee fantastisch goede doelen: WWF en UNICEF België.

Haar fiets en bergbottinen brachten haar via Vlaamse velden, Waalse wegen, Duitse dorpen, rivieren en Eifelgebergte naar nationale parken in Tsjechië, en naar Karpaten in Polen, Slovakije en Oekraïne.
Ze is blij met haar bottinen. Ze houden haar voeten warm in een winter die op haar trip niet stoppen wil. Ze hebben haar in het Tsjechische Broumovsko National Park klein doen voelen tussen die reusachtige zandsteenformaties en haar door de regen geleid naar het schitterende Morskie Oko-meer in de Poolse Hoge Tatra.

Een goede maand later.
Donderdag 12 mei.
Het was in een stadje in Oekraïne, iets voorbij de grens met Slovakije. Er was zon, een terras, een kerktoren. Naast dat terras een bankautomaat. Ik vroeg wat hulp aan de wachtende man achter me. Een handen- en voetengesprek kwam tot stand. Er werd me gevraagd waar ik naartoe fiets, voor hoelang en alleen of in gezelschap. Het ganse terras wachtte een antwoord af.
‘Naar Taïwan, voor twee jaar en ja hoor, alleen.’ zei ik in harig Russisch.
Spontaan ontstond een enthousiast applaus, daar, op het terras, in de zon, onder de kerktoren.
De bergbottinen blonken.
En dat meisje? Dat lachte verlegen, zoals echte meisjes doen.